“ik wil als jij ook wilt….”

 

DSCF0324

Boeiend vind ik steeds het samenspel tussen de individuele leerdrang van het kind en de invloed van anderen daarop. Natuurlijk kan je zeggen dat de kinderen hier kunnen leren wat zij zelf willen. Maar in hoeverre komt dat willen werkelijk vanuit het wezen van het kind? Of wordt het daarbij steeds beïnvloed door de omgeving :  soms heel duidelijk, soms ongemerkt. En als je dit weet kan je je natuurlijk afvragen: is dit erg, en hoe ga je daar dan mee om.

Een veel voorkomend voorbeeld is de ouder die zegt dat het kind thuis aangeeft te wil leren lezen.  Op school blijkt dan dat er totaal geen behoefte is om daartoe ook stappen te ondernemen, of dat er zelfs weerstand is. Bij nader onderzoek blijkt dan bijvoorbeeld dat vader graag wil dat het kind leert lezen en het kind natuurlijk de ouder graag tevreden stelt. Op school zegt het dan niet te willen lezen en thuis meldt het dat je op deze school niet kunt leren lezen. Als wij dit constateren is dat dan ook altijd reden voor een goed gesprek met de ouders.

Het kan natuurlijk ook zijn dat er op school zoveel andere leuke dingen te doen zijn, dat het lezen geen prioriteit meer heeft. Met andere woorden, de omgeving van het kind maakt dan dat de wellicht innerlijke wens om te leren lezen naar de achtergrond verdwijnt. Wij noemen dat het “grote willen” en het “kleine willen”. Het “grote willen” wil leren lezen, het “kleine willen”zegt  “maar niet nu….” Sommige kinderen kunnen goed bij zichzelf blijven en nemen de tijd voor hun “grote willen”, anderen hebben daar ondersteuning bij nodig. Vaak willen ze wel, maar alleen als een ander het ook doet:” ik wil als jij ook wilt…”

Om deze redenen hebben wij in de loop der tijd ’s ochtend  een“studie-uur”, of “stille werkjes-tijd” ingelast voor de wat oudere kinderen. Dit is een uurtje dat ieder iets voor zichzelf doet, zo zachtjes mogelijk. Dat kan traditioneel schoolwerk zijn, maar je kunt ook tekenen, lezen of iets anders doen. Als je andere kinderen maar niet stoort. Op deze manier kunnen kinderen die werkelijk iets willen dat aandacht en concentratie vraagt, dit doen zonder afgeleid te worden door interessante activiteiten met andere kinderen. Ook merken wij dat er veel gevoelige kinderen op school rondlopen. Deze kinderen vinden het fijn dat er momenten van rust zijn op een dag; even niet zoveel prikkels.

Blijft toch ook leuk om te zien hoe het enthousiasme van de één, de ander kan aansporen stappen te nemen. 2 Kinderen hadden zich gemeld om een schoolkrant te maken, uiteindelijk zaten we met 7 kinderen rond de tafel en hoorde ik in de loop van de dag ook anderen vragen of zij een rubriek zouden kunnen verzorgen. Mooi was de 12 jarige knul, die nog niet zo lang op Aventurijn is , en het schrijven steeds angstvallig achterwege laat : Hij wilde wel een interview afnemen. Daarvoor moesten uiteraard vragen worden bedacht. Ik zag hem twijfelen bij het lege blaadje dat voor hem lag: “ik ben niet zo goed in schrijven, dus ik weet niet of….”

Ik zei hem dat hij fouten mocht maken én slordig mocht schrijven, als hij zelf maar begreep wat hij aan de persoon in kwestie zou willen vragen. Een krant wordt immers toch nog gecorrigeerd vlak voor hij gedrukt wordt.  Met een diepe zucht pakte hij zijn pen, dacht even na, haalde diep adem en…..schreef!

Eigen motivatie in combinatie met het enthousiasme van de groep, dat is toch wel een fijne manier om stappen te nemen.

Posted in: Algemeen, blog schoolleider.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *