Afgelopen week had ik het er met mijn collega over dat wij het idee hebben dat het voor de huidige tiener populatie op school erg moeilijk is om werkelijk bij hun eigen motivatie te komen. Alsof de motivatie vanuit de buitenwereld komt ; een vervolgopleiding, hun ouders, overtuigingen over wat zou moeten etc. Dit zet hen niet werkelijk aan tot het zelfstandig ondernemen van activiteiten. Voor een deel hoort dat bij de leeftijd, maar het lijkt de laatste jaren wel steeds lastiger te worden. Ligt dat aan deze generatie, de specifieke jongeren die er nu zijn, de stand van de sterren, de begeleiders, de computer, de maatschappij….. zeg het maar.
Ik sprak hier ook eens over met 2 oudleerlingen. Zij vertelden mij hoe het voor hen was, en hoe zij vanuit hun motivatie tot richting in hun leven konden komen. ( de één studeert, de ander heeft een goede baan zonder specifieke vervolgstudie) Wat was in hun ogen het verschil met hoe het nu gaat? Eén van de opmerkingen was: “Als je begint bij het zoeken naar een opleiding en van daaruit gaat bedenken wat je moet doen op Aventurijn, dan doe je de dingen niet van binnenuit en is het hangen en wurgen om iets te gaan doen. Als je echter eerst doet waar je voor gemotiveerd bent dan kan daar een opleiding uit voortvloeien, of een stage of een baan….” Zij raadden mij aan om de jongeren eens te vragen wat zij zouden gaan doen als zij tot hun 23e hier zouden zijn en sowieso daarna passend werk zouden vinden, wat zouden zij dán gaan doen….
Als je zelf met een onderwerp bezig bent, kan dat al dingen in de buitenwereld in beweging zetten. Dat leek ook nu het geval. Toen ik dan ook gisteren op school kwam was er al een open sfeer in de groep. Ik stelde hen de vraag van de oudleerling met als toevoeging de vraag wat zij over 70 jaar op een reünie aan elkaar over hun leven zouden willen vertellen. Ik vroeg hen het komende uur met deze vraag aan de slag te gaan, in hun eentje…. Wandelen, schrijven, schilderen, borduren etc alles kon.
Ze pakten het serieus op, geen enkel protest. Iemand die nog niet zo lang op school was ging intuïtief schilderen. Ik vroeg naar de ervaringen: “Het ziet er uit als chaos, zo is het eigenlijk ook in mijn hoofd” Daarna ontspon zich een mooi gesprek over haar dromen en hoe daar vorm aan te geven. Anderen kropen mijmerend in een hoekje van de bank, achter de piano, experimenteerde met hout of wisten het écht even niet. Met iedereen in de groep was er openheid ontstaan voor een gesprekje over hun leven, wensen en frustraties. Een stapje naar het ontdekken van de eigen motivatie.
Ups en downs, zoeken en doorgaan, vertrouwen en loslaten; na 15 jaar is het nog steeds een uitdaging om begeleider te zijn op Aventurijn, maar op dit soort momenten weet ik weer waarom ik het doe, dan zie ik weer míjn innerlijke motivatie.
Posted in: Algemeen, blog schoolleider, Informail Berichten.
🙂 Wat heerlijk Hannah!
Dank Hannah ! Geen Aventurijn zonder jou!
Lieve gewaardeerde collega,
Ik neem niet vaak genoeg de tijd om dit soort wonderbaarlijke inzichten een plaats en tijd te gunnen. Jij slaat hiermee de spijker op zijn kop..
To be continued
Warme groet
Dorianne
Beste Hannah, Zo herkenbaar!!!.
Wist ik veel waar ik aan begon toen mijn oudste zoon (13 jaar) naar De Ruimte ging en ik zelf een Iederwijs school opzette in Utrecht met een aantal onbekenden? Ik had geen enkel bewijs dat dit zou werken, maar diep van binnen zag ik dat dit heel wezenlijk onderwijs is.
Mijn zoon wou architect worden of fietsenmaker, dus ik zag hem al zijn eigen hoek maken met allerlei bouwwerken en een plek om fietsen te repareren….. Joep bloeide helemaal op, heerlijk…..
Maar hij deed heel andere dingen dan ik dacht. Ik heb hem echt vrij gelaten en hem empowerd in zijn zelfsturing vanuit zijn innerlijke drive en ik ben mezelf daar heel dankbaar voor.
Ik heb een ijzersterk vertrouwen in de zelfsturing en de ecologie van ‘het samen school maken’.
Op zijn 15e (bijna 16) wist hij wat hij wilde gaan doen; Sociaal pedagogisch werk! Wat een verrassing. Na 1 jaar stopte hij met die studie en wist wat hij wilde gaan doen; Hij wilde kok worden! Hij werd een zeer succesvolle kok en stond als souschef op zijn 21ste in een restaurant die toen in de top 3 kwam van Utrecht en in de landelijk top wisselend rond de 28 ste plek. Inmiddels weet hij ook dat succesvol zijn, zijn tol eist en heeft hij een tijdelijke burn-out. Hij mag nu ‘nee’ leren zeggen omdat doen wat je wilt en je grote succes, je ook kan opbranden. Ook deze fase zie ik als een stap op zijn weg waar hij weer sterker dan ooit uit te voorschijn zal komen. En zo heb ik nog 2 zoons die hun eigen avontuur aan het maken zijn van autodidact, tot zeiler rond Australie, tot HBOstudie… ik blijf ze volgen…..en op zijn tijd lekker kletsen over de beslissingen die ze maken in hun leven.
Dank Hannah!
Je berichtje spreekt me bijzonder aan. Ik ben 46 en me nu pas voor het eerst in mijn leven aan het afvragen wat mij van binnenuit motiveert. Ik rolde overal maar in met meerdere burn-outen tot gevolg.
Sinds kort ben ik aan het lezen in een boek van de kracht van motivatie van Anton Philips en mag ik binnenkort van mijn werkgever een SIMA motivatie-analyse traject gaan doen. Ben zo blij!
Het is de tijd dat jongeren en eigenlijk iedereen zich hierop bezinnen, fijn dat jij daaraan bijdraagt met wat je biedt!
Beste allemaal, misschien is dit een leuke tip in het verlengde van het verhaal van Hannah! Een film over opvoeding en onderwijs met filmgesprek na…
http://www.cinemaoostereiland.nl/film/filmgesprekken-film-filosofie/
https://www.youtube.com/watch?v=JO7M4JAkDDk
Hartelijke groet,
Trudi