“Wie is de mol”, dat leek een groep van 12 jarigen wel wat; net als op TV! Het spel werd omgedoopt tot “wie is de mol in Egypte” . Vol enthousiasme gingen ze aan de slag. Vorige week moesten ze hiërogliefen ontcijferen en uitrekenen, vandaag werden er schaalmodellen van de piramides gemaakt in de zandbak. Een spel dat motiveert en ondertussen wordt er gerekend. Dat lijkt toch de ideale onderwijssituatie zou je zeggen.
Maar er werd veel meer geleerd dan alleen wat rekenen en kennis over de piramides. Het viel namelijk helemaal niet mee: samenwerken onder druk met iemand die misschien wel de mol zou kunnen zijn erbij. Al gauw ontstond in de zandbak een verwoede strijd tegen de klok en tegen elkaar. Een paar kinderen ontpopten zich als ware dictators, anderen raakten in de stress, werden niet gehoord, of trokken juist hun eigen plan zonder zich om de rest te bekommeren. Tot overmaat van ramp stortte de punt van een piramide vlak voor het eindsignaal in en kreeg de “schuldige” de volle laag van de anderen en barstte in tranen uit. Het spel was ineens “stom” en “oneerlijk”.
Kinderen van deze leeftijd staan op de rand van hun kinderjaren en tienertijd. Soms al heel wijs, maar soms kunnen ze nog helemaal in een spel opgaan zonder het onderscheid te maken tussen spel en werkelijkheid. Ze zijn nog bezig te ontdekken waar hun plaats is in het leven, hoe de regels zijn, wat gerechtigheid is. Dat wordt met hun hele wezen beleefd. Verliezen is een ramp, en als je als “schuldige” wordt aangewezen is dat verschrikkelijk. Dat wordt zelfs vaak ervaren als een persoonlijke aanval. Een tiener zou het speelse element van dit spel al kunnen zien en kunnen lachen om een soortgelijke situatie: dat nou nét in die laatste minuut de piramide instort….. wat een mop.
Een aantal van deze twaalfjarige kunnen de strategie van het spel zien en de lol ervaren van het net doen alsof je de mol bent, maar je bent het niet, of juist anderen verdacht maken terwijl jezelf de mol bent. Voor een aantal is dat nog net een stapje te ver. “Ik houd er niet van als mensen niet eerlijk zijn, ook niet in een spel.”
Voor de begeleiders de vraag hoe de volgende keer de opdrachten zo te maken dat deze zaken voor deze kinderen wellicht wat makkelijker te behappen zijn.
Interessant waren vandaag de gesprekjes die volgden op de crash. Kan je dit spel ook spelen zonder elkaar pijn te doen? Zonder de stress en de commando’s? Kunnen de extraverte kinderen begrip op brengen voor kinderen die het graag iets rustiger aan doen, en kunnen de wat introverte kinderen de heftigheid van de anderen ook van zich af laten glijden?Allemaal levenslessen die heel pittig zijn, aandacht vragen en waar wij als begeleiders veel tijd voor nemen. Maar niet alleen wij, ook de kinderen. Zo zag ik twee jongens die het flink met elkaar aan de stok hadden gehad, elkaar in een rustig gesprek excuses aanbieden; ze konden elkaar echt horen. Toen ik langskwam werd ik zelfs weggestuurd; “Hannah, we zijn even in gesprek”. Dat is mooi, als je als begeleider overbodig bent!
Voor een betrekkelijk nieuwe knul op school was het een fijne ervaring om te zien dat dit soort dingen overal kunnen gebeuren, ook op Aventurijn, maar dat je het ook werkelijk uit kunt praten met begrip voor ieders emoties. Dat dat uiteindelijk gebeurd was bleek toen de vier heren van dit groepje de rest van de dag gezamenlijk buiten in de lentezon languit op het gras in diepzinnige gesprekken verwikkeld waren. Gesprekken waar je als volwassene uit moet blijven; gesprekken die je hebt als tiener met héle goede vrienden.
Dat was een leerzame dag…
Posted in: Algemeen, blog schoolleider, Informail Berichten.