Heb je dat nou ook, dat het soms lijkt of kinderen steeds eerder volwassen moeten worden? De reclames, de liedjes, alles gaat over onderwerpen die eigenlijk nog niet echt bij kinderen horen; liefde, sex, competitie etc.
De ontwikkeling van het creatieve denken krijgt geen ruimte meer. Alles is voorbedacht en kinderen imiteren dat wat hen voorgekauwd wordt.
Ook in het onderwijs zie je die druk. Kinderen moeten zo jong mogelijk voldoen aan eisen waar zij vanuit een natuurlijke ontwikkeling nog niet aan toe zijn. Ze moeten stilzitten en werkjes doen, lezen in de kleuterklas, het voorbeeldje van de juf naknutselen en presteren bij de citotoets. Op de middelbare school is vervolgens het spelelement doorgaans alleen nog in de gymles te vinden.Wat een stress en druk.
Gisteren vertelden een paar oudleerlingen van Aventurijn dat zij op hun vervolgopleidingen (MBO en HBO) toch het meest optrekken met de oudere medestudenten, omdat je daar tenminste serieus mee kunt praten. Zij ervaren hun leeftijdsgenoten (17-21 jaar) vaak als kinderachtig.
Dit zette mij aan het denken. Deze oudleerlingen hebben zich op hun eigen wijze mogen ontwikkelen. Bij de meesten hield dat in dat zij heel lang hebben kunnen spelen: Sommigen leerden pas op latere leeftijd lezen en/of schrijven. Ook tijdens hun tienerjaren was er ruimte voor spel, én ruimte voor hun innerlijke ontwikkeling. Rebeca Wild zegt daarover dat als kinderen de tijd krijgen om lang genoeg in hun operationele fase te blijven, zij dan minder problemen ervaren in de puberteit.
Dus kinderen die op hun 12e met poppen spelen, waterwerken bouwen in de zandbak of verstoppertje in de tuin? Het zou mij niet verbazen als deze ogenschijnlijk “kinderachtige bezigheden” bijdrage aan een evenwichtigere en in feite vlottere groei naar volwassenheid.
Dat spelen niet alleen goed is voor kinderen bewees een oudere heer gisteren op de open dag die met veel plezier en verwondering reuzenbellen aan het blazen was. En zoals Schiller al zei: “Alleen de spelende mens is één.”
Posted in: blog schoolleider.
Wat een fijne conclusie….