Hannah de Vos-Beckers, mede oprichter van Aventurijn, schreef een blog over het durven gaan van je eigen (leer)weg.
Leer ik wel genoeg?
Wat is het toch dat zelfs kinderen bang zijn dat ze niet genoeg leren….? Kennelijk zit er in ons collectief wezen ingebakken dat je leert op school uit een boek en aan een tafeltje, OK… de computer wordt ook meer en meer geaccepteerd als leer-hulpmiddel, maar toch….
Op een school als Aventurijn, waar kinderen op 1000 manieren leren, de hele dag door, worden wij k regelmatig geconfronteerd met opmerkingen en angsten van ouders, en (dus?) ook kinderen. Zeker na een lange vakantie waar zij vaak weer ondergedompeld zijn in een omgeving van mensen die overtuigd zijn dat er maar één manier van leren is, en één weg om er te komen in het leven.
Zoals bijvoorbeeld gisteren een knulletje dat tegen zijn begeleider verzuchtte dat hij misschien maar naar een gewone school ging want; tja…hier kon je toch écht niet aan elkaar leren schrijven. Een ander verzuchtte dat als hij hier zou blijven hij nóóóit een opleiding zou kunnen doen.
Uiteraard laten de begeleiders deze kinderen zien dat het wèl kan hier en gaan ze meteen met hen aan de slag op een manier die deze kinderen beter herkennen. Of laten wij zien wat ex leerlingen zijn gaan doen en hoe andere kinderen op Aventurijn bezig zijn . Soms heeft een kind bijvoorbeeld het idee dat het geen Engels kan leren, terwijl in een ander lokaal de Engelse les gaande is, of het uitgebreid Engels spreekt met onze buitenlandse gast. Zo blijken bijvoorbeeld ex-Aventurijn leerlingen boven gemiddeld te presteren met Engels op vervolgopleidingen.
Bij mij blijft echter de vraag: Hoe kan het toch, dat wij zo bang zijn dat het niet goed komt met onze kinderen als zij een andere weg volgen dan gebruikelijk. Dan zijn we ineens vergeten hoeveel kinderen er stranden via de reguliere weg, en hoe belangrijk het is dat zij zich eerst als mens ontwikkelen. Dan zien we ineens niet meer dat de kinderen op Aventurijn stralen, dat ze gemotiveerd zijn, maar alleen nog dat ze door dalen gaan. Leren is juist door deze weerstanden heen, op eigen kracht, ondersteund door mensen om je heen, weer verder te gaan. Wat een overwinning en groei levert dat op!
Eigenlijk denk ik dat dit hele probleem met individualiteit en ik-kracht te maken heeft. Durven wij te geloven in onze eigen weg? Durven wij los van wat de massa en de media ons vertellen te vertouwen op ons eigen weten, onze eigen ontwikkeling?. Geluk is niet afhankelijk van welke opleiding je doet, welk diploma je hebt, of waar je woont. Ik denk dat ons die ik-kracht wordt afgeleerd. Wij moeten doen en denken zoals de meester zegt, de politiek wil, de dokter je voorspiegelt en de baas je opdraagt. Anderen vertellen je al van jongs af aan wat goed voor je is. Werkelijk zelfstandig denken en handelen is iets dat wij (weer) moeten leren. Dat is een proces van vallen en opstaan in deze maatschappij want steeds word je weer uitgedaagd en getriggerd. Maar hoe mooi om te zien als kinderen al jong dit proces in kunnen gaan. Deze kinderen zie je na periodes van spelen, luieren, werken en ervaren, rond hun 14 e steeds krachtiger hun eigen waarheden neerzetten en hun eigen route uitstippelen. Prachtig om te zien hoe zij dan bewust ook hun eigen zwakheden gaan zien en daarmee om willen leren gaan. Gedreven bereiden zij zich voor op volgende stappen in de maatschappij. Pijnlijk te zien hoe kinderen die pas later naar Aventurijn komen, soms één of meerdere jaren nodig hebben om werkelijk weer te durven vertrouwen op hun persoonlijke pad.
Hoe pijnlijk ook te horen van een ex-leerling dat hij moeite heeft met de houding van medestudenten: “ze zijn zo ongemotiveerd! Ze doen de dingen omdat het moet, en vooral niet méér” Hij is op zoek naar mensen die net zo gepassioneerd zijn voor zijn vak als hij en die zijn helaas moeilijk te vinden…
En hoe eigen de opmerking van een ander die dit jaar afstudeert aan een HBO-kunst opleiding en nog een vervolgstudie overweegt: “Ik wil een studie waar ik dingen leer die je niet uit boeken kunt halen, die kan ik namelijk ook zelf wel lezen” Op Aventurijn las hij zelden, maar nu verdiept hij zich in de werking van drugs, om zijn medemensen duidelijker uit te kunnen leggen waarom hij niet blowt, maar ook leest hij moeilijke filosofische boeken. Niet omdat iemand hem vertelt dat het moet, maar gewoon, omdat hij er in geïnteresseerd is.
Wat in alle discussies over onderwijs echter nog wel eens over het hoofd wordt gezien is echter het doorslaggevend belang van de thuissituatie. Het valt mij op dat je als school wel iets kunt betekenen in de ontwikkeling van een mens, maar de belangrijkste factoren zijn toch te vinden in de omgeving waarin het kind opgroeit. Het voorbeeld van de personen waar het kind zich mee identificeert (meestal de ouders).
Tja, en hoe kunnen we van de kinderen verwachten dat zij hun eigenheid ontwikkelen als wij zelf vast zitten in de collectieve opinie. Dus volwassenen: werk aan de winkel!
Posted in: Algemeen, blog schoolleider.