Vandaag zaten heel wat kinderen vrijwillig aan tafel om te schrijven. Te schrijven? Hoe krijg je kinderen vrijwillig aan het schrijven?….. Enthousiasme! Enthousiasme van wie? Van de begeleiders, de kinderen en de ouders. Enthousiasme werkt aanstekelijk en inspireert
Vandaag was er een activiteit rondom het maken van een poëzie-album. Je kent ze wel; van die suikerzoete rijmpjes, plaatjes met glitter, maar ook persoonlijke gedichten en prachtige tekeningen.
Ouders en begeleiders hadden hun poëzie albums meegenomen naar school. Die werden op een tafel uitgestald. Met de kinderen bekeek ik een aantal albums en vertelde ik de verhalen die erbij hoorde: mijn poëzie album was ik kwijt en kreeg ik 25 jaar later terug van een vriendin die hem had gevonden en ondertussen in Amerika woonde. Of het gedichtje van iemand die nu overleden is. Ook was er een poëziealbum van een oma, dát is oud. En kijk eens naar de handschriften; wij schrijven nu heel anders! En wat dacht je van het album van de begeleider uit Israel? Dat zijn andere letters en je leest het boekje van achter naar voren…Ogen van volwassenen die begonnen stralen als zij hun dierbare album lieten zien of erover vertelden. Kinderen luisterden aandachtig en werden enthousiast. Dát wilden ze ook wel.
Zo kwam het dus dat er ijverig geplakt, geknipt, getekend en geschreven werd. Voor sommigen hun eerste letters, voor anderen een mooie oefening. Sommigen bedachten zelf een gedichtje, anderen zochten er eentje op om na te schrijven. Vanavond zullen al die lieve ouders aan het werk gezet worden door hun kinderen. Ik ben benieuwd wat er morgen in de albums te lezen is. Ook ik zelf mag uiteraard heel wat rijmpjes schrijven, maar :
dat is geen strop,
mijn inkt is nog lang niet op!
