"Mensen leren vanaf het moment dat ze geboren worden tot het moment dat ze sterven; dus niet alleen op school, als ze leerplichtig zijn, van negen tot drie." Hoe vaak heb ik dat op lezingen al niet verteld? Elke keer is het toch weer leuk te zien dat het op Aventurijn ook werkelijk zo functioneert. Yorrit (9) is net drie weken op school. Op zijn vorige school had hij minder goede ervaringen, op sociaal- en leergebied. De eerste dagen op Aventurijn kijkt hij zijn ogen uit en weet niet waar hij mee zal beginnen: graafwerk in de zandbak, computerspelletje, monopoly, K'nex, hutten bouwen.... maar vooral vriendjes maken. Alles wat naar traditioneel schoolwerk neigt ontwijkt hij: "Ik kan niet lezen hoor!"

Als we een gezelschapsspel doen waarbij kaartjes gelezen moeten worden lijkt het of hij af wil haken omdat hij niet kan lezen. Samen zoeken we een oplossing; een vriendje leest voor hem de kaartjes. Yorrit is opgelucht; het is hier niet erg als je niet kan lezen......

Een paar weken later las ik voor uit een spannend ridderboek, net toen ik aan een nieuw hoofdstuk wilde beginnen komt Yorrit naast mij staan en leest de titel voor. De andere kinderen wachten geduldig tot hij klaar is. Ik maak er verder geen woorden aan vuil en lees daarna gewoon verder, want ook een beloning is een oordeel en kan remmend werken. Het IS....

Wie schetst mijn verbazing toen hij de volgende dag tijdens het sapdrinken trots vertelde dat hij thuis een halve bladzijde uit Harry Potter had gelezen.....! Er ontspon zich een gesprek over lezen, waarbij ieder vertelde wat hij moeilijk, leuk of lastig vond, en hoe ze zelf hebben leren lezen.

Dit voorval deed mij weer realiseren dat de voorwaarde voor leren niet ligt in de onderwijsmethode, maar in de totale acceptatie van de individuele mens. Leerproblemen........of schoolproblemen?