Ik las laatst een berichtje van iemand dat haar kind 178 toetsen in een jaar had….. Wat doen deze testen, toetsen en examens met een kind, met een mens…Waarom kiezen wij op Aventurijn heel bewust voor het niet verplichten van examens en toetsen?
Wat test een test? Test hij wat je weet of kan, of wat je onder druk nog weet te presteren? Hoevaak zie ik dat kinderen op het moment dat er druk op een opdracht staat, gaan onderpresteren…. Vaak zijn het dan ook nog eens onderwerpen die voor het kind geen belang hebben, of waar hun interesse niet ligt.
Wij vinden op Aventurijn dat het belangrijk is dat kinderen leren te vertrouwen op wat zij zélf vinden en goed kunnen. Het oordeel van een ander is daarbij van secundair belang.
En dus: wat doet de uitslag van een toets met het zelfbeeld van de leerling? Durft het nog te vertrouwen op zijn eigen waarde, of neemt het de waarde die een ander hem toekent over? Ben je alleen goed als je die toets haalt, of een examen doet? Leer je dan voor de toets of leer je omdat je iets wilt weten of kunnen?
En dan tenslotte het cijfer….wat zegt een cijfer? Een cijfer is een waardering uitgedrukt in een getal. Ik hoor wel eens kinderen zeggen: “Ik heb een 6 en dat is heel goed want de rest van de groep had onvoldoende” Of andersom: “Iedereen had een 8 of hoger” Of mensen die zeggen: “Wij geven meestal een 7, en als het heel goed is een 7,5 en alleen als het uitzonderlijk is dan misschien een 8”. Met andere woorden een cijfer is alleen wat waard als je de context kent vanwaaruit het cijfer is gegeven. En dan nog: het blijft een vaak subjectieve momentopname van een onnatuurlijke situatie.
Een kind leeft vaak in de veronderstelling ldat een examen van levensbelang is, omdat dat is wat er in deze maatschappij wordt meegegeven: zonder examen ben je niets waard. Er is zelfs een diploma plicht…. Wat als het kind merkt dat vader en moeder teleurgesteld zijn als een toets slecht is gemaakt, die misschien best wel kan rekenen, maar de tekst van de som niet goed begrijpt, die een creatief antwoord geeft dat fout gerekend wordt, of die niet naar een bepaalde school mag omdat de toets dat heeft bepaald….
Dat is de reden waarom wij op Aventurijn niet meedoen aan de verplichte testen, toetsen en examens. Vandaag kwam mijn jongste zoon tevreden thuis met een 5,6 voor een toets op een HBO opleiding: “Op Aventurijn leerde ik omdat ik dingen wilde weten, nu leer ik voor de toets omdat dat moet en morgen ben ik het weer vergeten….” Kennelijk biedt deze opleiding hem echter, ondanks de toetsen, nog voldoende zaken die het voor hem de moeite waard maken, hij is 18 en kan dit fenomeen hanteren.
Maar ja, deze maatschappij wil papiertjes zien en hangt van testuitslagen aan elkaar. Worden je kinderen niet wereldvreemd als ze pas rond hun17e te maken krijgen met toetsen? Door kinderen zo lang mogelijk de gelegenheid te geven te leren vanuit innerlijke motivatie in plaats van de door uiterlijke zaken gevoedde motivatie, zie ik dat zij dan rond hun 17e vaak prima in staat zijn de relativiteit van een toetsmoment in te zien. Zij kunnen dan zelf de keuze maken of het doel dat zij willen bereiken, het doen van een examen waard is.
Ik vond het leuk te horen dat een oud-leerling tijdens een toets op de universiteit zo eigenwijs was het gewenste antwoord te geven, maar daarbij ook even een handiger oplossing voor het gestelde probleem gaf; zelfstandig denken dát is waar je ver mee kunt komen.
Posted in: Algemeen, blog schoolleider.
Precies! Met al die tests en toetsen doet men niets anders dan voortdurend een sjabloon over iemand heen leggen en hem de boodschap geven, dat hij niet voldoet, zoals hij is, maar dat er ongetwijfeld hiaten zijn, waaraan gewerkt moet worden. Zeer frustrerend, want je kunt iemand niet veranderen. Geen talent voor wiskunde? Dan blijft dat. En die frustraties geven weer aanleiding tot angsten , die zich uiten als perfectionisme, faalangst, pesten, agressie, slapeloosheid. Hoog tijd dat dit systeem verandert. Maar het zal pas veranderen als genoeg mensen dit beseffen. Dankzij duizenden thuiszitters en anderen gaat men dit gelukkig wel langzamerhand beseffen.