Op Avontuur!
Op Avontuur met een vernieuwende school: Onderwijspionier Hannah de Vos-Beckers beschrijft in een bundel van artikelen de ideeën achter Aventurijn aan de hand van concrete voorbeelden en ervaringen. Dit is een hoofdstuk uit het boek…
Lees verder of bestel dit boek op:
Gelijke kansen, gelijke lessen?
Archief van de rubriek: blog Hannah
Rekenen met de brandweer
We zijn nu twee dagen te gast bij het Zonnehuis in Loenen omdat de school en het terrein nog onbruikbaar zijn na de brand van vorige week. Een prachtige plek, maar wel even wennen. We focussen ons op de verwerking van de brand en voorbereiding voor de toneelvoorstelling. “Wordt er dan ook nog bijvoorbeeld gerekend?”vroeg onze gastheer gisteren. Natuurlijk, waarom niet….
Read more on Rekenen met de brandweer…
The day after
Vanmiddag, 13 juni kwamen veel ouders en kinderen kijken naar de gevolgen van de verwoestende brand bij de buren. Eén groep, de tieners, is zijn lokaal echt kwijt. “Mijn mooiste tekening lag nog in mijn bak” Of “Yes! mijn schrift ligt onder het puin!” Tranen, knuffels, gekke grapjes, dankbaarheid voor wat ons bespaard is gebleven. Alles was er vanmiddag. Dit samen beleven is ook een deel van de school, deel van het leven. Want ja, een stuk van de school is weg, we kunnen de school niet in,en het stinkt, maar…..Wij, hier de mensen op Aventurijn, WIJ zijn de school. Met of zonder gebouw…..Samen aten we meloen en luisterden naar de verhalen. Gisteravond toen ik in het donker naar huis liep zag ik de witte bloempje van de Jasmijn, en na alle rooklucht genoot ik van de heerlijke zoete geur. Ik zette de takjes in mijn naar rook stinkende huis, en toen ik vanmiddag terug kwam rook mijn huis niet meer naar brand, maar naar Jasmijn. De natuur overstijgt alles. Dat hebben wij vanmiddag in onze prachtige moestuin met elkaar gevierd. Dankbaar voor deze groep mensen!
Peuters; samen spelen?
Ik hoor ouders van een peuter vaak zeggen: “hij is er écht aan toe hoor om met andere kinderen samen te spelen….” Is dat werkelijk zo?
Ik denk dat er iets anders aan de hand is. Kinderen op deze leeftijd beginnen de wereld om zich heen te verkennen. Een baby begint met het onderzoeken van die wereld héél dichtbij. Bij een peuter wordt het interesse gebied al iets ruimer. Daar hoort de materie bij ( vooral lekker experimenteren) de dieren en ook de mensen. Ze vinden het fijn om met andere kinderen te zijn; te kijken wat er gebeurt, te ervaren wat zij doen. Op deze leeftijd gebeurt dat nog geheel en al vanuit hun eigen leefwereldje. Langzaam worden er kleine stapjes tot contact maken gezet. Een golfbeweging; even naar de ander en dan weer terug naar het eigen spel. Als een ander kind dan het eigen spel verstoort, dan is dat heel erg moeilijk. In de loop der tijd zie je het kind groeien naar het vermogen om echt samen te spelen en vrienden te zijn: Samen in de poppenhoek een verhaal uitspelen, communiceren, luisteren naar elkaar en wederzijds contact maken.
Read more on Peuters; samen spelen?…
Hoogbegaafdheid op een school als Aventurijn, kan dat?
Deze vraag wordt regelmatig gesteld op informatiemiddagen. Uiteraard is dit een lastige vraag omdat de manier waarop hoogbegaafdheid wordt geuit bij elk kind verschillend is.
Allereerst is er natuurlijk de vraag; wat is hoogbegaafdheid precies? Ooit las ik een artikel waarin beweerd werd dat alle babies in principe zeer intelligent geboren worden, maar dat dat uitdooft. Met andere woorden zou het zo kunnen zijn dat wij opvoeders en onderwijzers kinderen dommer maken in plaats van slimmer, zoals toch het idee achter onderwijs is….?
Read more on Hoogbegaafdheid op een school als Aventurijn, kan dat?…
Ik en de ander
Soms lijken kinderen zó egocentrisch. Ze denken alleen aan zichzelf denk je dan; vraag je even of ze iets op willen ruimen krijg je als reactie: “Heb ik niet mee gespeeld”. Uiteindelijk blijkt niemand ermee gespeeld te hebben en voordat je het weet loop je zelf alles op te ruimen. Tenminste….. Tot je je realiseert dat ook dit een ontwikkelingsproces is van het kind rond de 10 jaar. Werk aan de winkel voor opvoeders dus. Het kind onderzoekt de grenzen van het mijn en dijn: “ wie ben ik in relatie tot de wereld? “ Het heeft nog niet altijd door dat het belang van het geheel ook je eigen belang kan zijn. Het test grenzen en stelt regels op: “Je hoeft alleen op te ruimen wat je zelf gedaan hebt…” Interessante wedervraag is dan natuurlijk hoe we kunnen weten onder wiens schoenen de zandkorreltjes zaten die moeten worden opgeveegd en hoe die dan vervolgens gesorteerd moeten worden, en: wie gaat dat doen…..? Als je het “probleem” zo extreem doortrekt gaan ze meestal lachend aan de slag.