Nieuw op Aventurijn

 

Als kinderen voor het eerst op Aventurijn komen, na ervaringen op andere scholen, is dat best wel wennen voor kind én ouders. De theorie lijkt heel mooi, maar soms is het echt alle zeilen bijzetten; je oude overtuigingen loslaten is soms moeilijker dan je denkt. Sommige kinderen zullen de eerste tijd ( tot wel 2 jaar) nauwelijks om de standaard lesjes vragen; ze genieten volop van het spelen en zijn bezig met alles, behalve een lesboekje. Zo was er laatst een nieuw knulletje van een jaar of 8. Bouwen, bouwen, bouwen… maar ineens was er de fascinatie voor het menselijk lichaam; álles wilde hij ervan weten. Alle boeken werden uit de kast gehaald, filmpjes bekeken en bij jezelf kijken en voelen. Toen we liedjes zongen, kwam hij naast mij staan om de tekst mee te kunnen lezen. Zíjn manier van leeslesje.

Een ander kind kon maar niet tot lezen komen. De ouders zagen hem opbloeien en stappen nemen, maar lezen…nee die drempel was te hoog na eerdere negatieve ervaringen. Dit schooljaar kwam hij naar mij toe: “ik wil leren lezen!” En ja hoor, elke keer komt hij trouw naar zijn afspraak en maakt snel, enorme sprongen. Dit vroeg van ouders en begeleiders veel vertrouwen en observaties.

“Mooie succesverhalen,” zal je misschien denken, “Maar gaat het ook wel eens anders?”

Ja hoor. Zo zijn m.n. de tieners die later instromen vaak juist érg gericht op het traditionele leren. Zij hebben vaak de mening dat het leren uit een boekje, het toewerken naar dat traditionele diploma is. Dat is dan voor hen de enige manier om het te redden in dit leven; iets anders kennen ze niet en ze zijn met deze waarheid opgegroeid. Ze kunnen nu hun eigen tempo bepalen en misschien wat minder vakken tegelijk doen. Maar ze zitten met hun neus in de boeken/computer en beschouwen al het andere als minder belangrijk. Voor ouders is dit een veilige vertrouwde route die maar een klein beetje naast de gebaande paden loopt. Op zich niets mis mee, als dit werkelijk bij het kind past. Vaak kan een tiener ook daarin zichzelf tegen gaan komen en gaan merken dat er wellicht ook nog andere zaken om aandacht vragen. Soms nemen ze daar de ruimte voor en willen ( tijdelijk) niets meer van de boeken weten. Soms ook gaan ze klagen dat Aventurijn hun niet kan bieden wat ze willen. In feite doen ze hetzelfde als wat ze waarschijnlijk op hun vorige school ook deden: klagen zonder zich te realiseren dat zij hier zelf stappen kunnen zetten om het naar hun zin te maken. Ze gedragen zich als ontevreden consumenten en verwachten dat de ander zorgt dat zij kunnen doen wat ze willen. De oorzaak ligt uiteraard bij een ander….Dit kan een heel interessant, leerzaam en waardevol proces zijn. Het is dan altijd zaak hoe ouders tegen het geheel aankijken; hoe begeleiden zij hun kind en wat zijn hun overtuigingen? Gaan zij mee in de beleving van het kind, of ondersteunen zij het proces naar zelfinzicht en het leren zélf vorm te geven aan je wereld. Dat kàn betekenen dat een kind na een jaar Aventurijn weer verder gaat naar een reguliere school, soms ook zien we hen na een tijdje weer terug.

Eén van de jongeren observeerde dit proces en beschreef het als volgt:

“Ze hebben het idee dat Aventurijn een soort pauze is op de reguliere school. Als die pauze goed is bevallen willen ze weer terug. Maar wat ze nu juist moeten beseffen is dat die pauze het léven is!”

Posted in: blog schoolleider.