Op Aventurijn kan je leren lezen, schrijven en rekenen op heel veel verschillende manieren; spelenderwijs, creatief, zingend, puzzelend en….uit gewone rekenboekjes.
Gisteren tijdens de ochtendkring van de groep 7-12 jarigen, had de begeleider een stapel rekenwerkboekjes neergelegd en de kinderen gevraagd er eens in te kijken of er iets bij zou zitten dat zij interessant zouden vinden.
Voor ons was dit een super boeiende gelegenheid om de kinderen nóg beter te leren kennen. Sommige kinderen wilden er niets mee en gingen hun eigen gang. Een jongentje, normaal een lekkere stuiterbal, pakte direct een kleurig boekje en begon heel geconcentreerd te werken. Een paar meisje zochten een boekje uit en wilden het ook wel mee naar huis nemen om daar verder te gaan. Een van de kinderen wilde wel, maar niet zo’n “gewoon” rekenboekje; voor haar was er een boekje om kubussen te tekenen. Eén van de jongens pakte een schriftje, keek er geconcentreerd in en vertelde later; “ik vond het wel leuk om er in te kijken, maar niet om het in te vullen.” Tja, waarom ook niet?
Shockerend was echter de reactie van een kleine jongen ( 8):
– “Oh bah, nee hé?, dat zijn net zulke boekjes als op mijn oude school! Moet dat?”
– “Nee hoor, het mag, maar hoeft niet,”
– “Dit is echt zó stom!” Hij rende zo snel hij kon naar buiten, wég van de gehate boekjes en van de volwassenen die hem mogelijk zouden kunnen verplichten iets te doen.
Zijn afkeer van deze manier van werken was zó heftig dat ik er van schrok; wat is dit kind aangedaan dat het bijna fysieke walging liet zien bij het idee in zo’n boekje te moeten werken? Ik vraag mij dan toch echt weer af: wat gebeurt er op scholen dat kinderen het plezier in leren wordt ontnomen? Dat kan toch niet de bedoeling zijn…
Vandaag viel ik in bij de kleuters; allemaal kinderen die nooit een reguliere school hebben bezocht. Open en nieuwsgierig zoeken zij hun eigen weg: “Mag ik een werkboekje?” er werd een uur geconcentreerd gerekend; gewoon om dat leren leuk is!
Reactie van een ouder op deze blog:
Mijn dochter moest op haar eerste school rekenen, uit een boekje. Zij zat toen in groep 2 en wilde buitenspelen en knutselen, ipv rekenen. Maar, het moest. De gevolgen waren dat zij huilend en met buikpijn naar school ging.
Toen ik haar maandag bij Aventurijn kwam ophalen kwam ze ontzettend trots aan met datzelfde rekenboekje. Ze vond het zó leuk dat ze de optie kreeg om daaruit te werken, dat ze die graag aanpakte. (Als dit had ‘gemoeten’ was dit denk ik een heel ander verhaal geweest).
In de auto zei ze dat ze in haar kamer uit het boekje wilde werken (Zij wil vrijwel nooit alleen zijn in haar kamer).
Dit heeft ze gedaan en daarna ook weer trots laten zien.
Het lijkt mij alsof het voor haar nu ‘goedgemaakt’ is, dat ze die periode uit groep 2 met dat rekenboekje en het verplicht daaruit werken, heeft kunnen verwerken omdat ze nu de keuze kreeg binnen een school omringd door mensen die haar liefhebben ipv dwingen tot ‘leren’ en waar ze zelf haar keuzes mag maken.
Kinderen willen vaak gráág, alleen niet als het moet.
De machten die het voor het zeggen hebben willen juist die controle en dwang / slaafs systeem zonder keuzes en zelf nadenken, de kinderen op reguliere scholen zijn hiervan het dupe, het vormt hen voor het leven.
Mijn man en ik zijn bezig om al die aangeleerde programmaatjes te transformeren naar onze eigen authenticiteit. Ik ben heel blij dat wij onze kinderen anders kunnen bieden en bij jullie terecht zijn mogen komen dankjewel daarvoor!”
Posted in: Algemeen, blog schoolleider, Informail Berichten.
