De brand is alweer een paar maanden geleden, maar nog steeds hebben wij er dagelijks mee te maken. Je mist ineens een boek, een spel of gewoon je vertrouwde plekje. We zijn een paar weken na de zomervakantie en je merkt dat het voor kinderen en begeleiders wennen is. Een andere ruimte die nog niet af is, waar je nog niet zo weet waar je plek is, wat je kunt doen en hoe alles nu gaat. En dan zijn er natuurlijk ook de gebruikelijke wisselingen van kinderen en begeleiders bij het begin van een nieuw schooljaar. Nieuwe vriendjes en vriendinnetjes en oude vrienden die je mist. Dat roept bij sommige kinderen gemopper op; ze zijn zoekende. Daar komt dan nog eens de onrust bij van bouwvakkers die rondlopen om een nieuwe zandbak te maken, een stoepje te leggen, de verwarming aanleggen of het bluswater uit de kelders te zuigen.
Ik denk dat dit hoort bij het proces waar we met elkaar inzitten en juist ook heel belangrijk is om met elkaar doorheen te gaan. Dit is werkelijk leren van het leven. Dit is één van de lastige gevolgen van de brand. We kunnen de moed opgeven, kinderen kunnen zeggen dat ze van school weg willen maar wat leer je dan eigenlijk, wat geef je ze daarmee voor een boodschap?
Ik denk dat dit hele proces van de brand, herstart en opbouw van de school de ultieme gelegenheid is om kinderen levenslessen mee te geven. Natuurlijk zijn er de concrete lessen van “hoe sluit je een lampje aan” of “hoe ontwerp je een gebouw”, maar juist ook die onderliggende stroming is van belang en wordt makkelijk over het hoofd gezien:
Als je iets ergs overkomt in je leven (een brand in dit geval) hoe kan je dan door samen te werken, door jezelf en elkaar tegen te komen, door te geven en te ontvangen, door vallen en opstaan er samen weer bovenop komen? Dát te mogen ervaren geeft doorzettingsvermogen en vertrouwen; Jij bent degene die je leven vormgeeft; niet de brand, een lokaal dat nog wat tafels mist of een begeleider die ook nog druk is met andere zaken.
En hoe gezellig zijn de momenten als je met een groep ouders en kinderen de armen uit de mouwen steekt om het terrein op te ruimen, hoe super is het als mensen je zomaar allerlei spullen geven, hoe leuk is het als eindelijk de keuken geïnstallleerd is of als je kinderen ziet genieten terwijl ze gewoon als vanouds met jong en oud, voetballen zonder dat er een onvertogen woord valt. Pareltjes die, zonder dat je het je misschien realiseert, een basis leggen in het kind, een basis waar het later uit kan putten.
Ik gun het alle kinderen, ouders en begeleiders dat zij de tijd nemen en krijgen om samen door deze dalen en pieken te gaan zodat we eind van dit schooljaar met elkaar kunnen genieten van een prachtig nieuw gebouw met ruimte voor alles en iedereen. Met kinderen die ervaren hebben hoe je stormen kunt doorstaan, hoe na regen weer zonneschijn komt. Want dat hebben we dan toch maar mooi even gedaan. Wat een feest zal dat zijn!