Omdat 1/2 van ons gebouw door brandschade is gesloopt zijn wij met de kinderen dit jaar begonnen in een oud bijgebouw. Dat betekende veel helpen met schilderen, poetsen, elektra aanleggen etc. Best heel wat.
Gisteren zou ik beginnen met het aanbieden van “bouwbijeenkomsten” waarbij het idee zou zijn dat ik met de kinderen het bouwproces in kaart zou brengen en gaan kijken wat zij daaraan bij zouden willen dragen en kunnen dragen. Deze keer stond “het programma van wensen” op de agenda.
Het was een winderige dag en tegen de tijd dat mijn bouwbijeenkomst gepland stond, kreeg ik ongeïnteresseerde reacties: ze wilden rennen, gekke spelletjes spelen en alles behalve met mij meedoen. Dat viel mij even vies tegen: dan denk je dat dit iets is waar ze heel erg bij betrokken zijn, heb je iets leuks bedacht om ermee aan de slag te gaan, komt er niemand opdagen en krijg je vooral ongenteresseerde opmerkingen…
Dat vroeg om een slapeloze nacht…. Vanmiddag aan het eind van de dag was er een gezamenlijke slotkring in de moestuin.
Ik heb hun het volgende verteld:
Toen Michaël en ik de school begonnen, wilden we dat kinderen hier zouden kunnen opgroeien tot volwassen mensen die verantwoordelijkheid zouden kunnen nemen voor zichzelf en de omgeving; de maatschappij. Als je geboren wordt ben je alleen met jezelf bezig: IK wil eten, IK wil een schone luier etc. Hoe ouder je wordt, hoe meer je te maken krijgt met je omgeving waar je deel van uit maakt en waar je invloed op kunt hebben. Je gaat steeds meer ervaren hoe je dat kunt doen en waar daarin de plek is voor jezelf en je eigen behoeftes.
Hier, op Aventurijn, is die omgeving de school; de plek én de mensen. Die school is als gebouw voor 1/2 verdwenen; dat is iets dat ons allemaal raakt en waar wij allemaal invloed op uit kunnen oefenen. Je kunt zeggen: “IK heb geen zin om mij daarmee te bemoeien, laat een ander dat maar doen.” Dat betekent misschien dat de begeleiders heel hard moeten werken om de boel op orde te maken en dus geen/of minder tijd hebben om jou te helpen met dingen die je graag wilt.
Soms zijn er momenten dat het van belang is om het gemeenschappelijke deel te ervaren. In dit geval gaat dat over de herbouw van een gebouw voor ons allemaal; voor al die “ikjes”. Laat maar horen wat je wilt, wat je mooi vindt en ontdek dat dat meegenomen wordt in het ontwerpproces. Dat je dus invloed kunt hebben op je omgeving; je leef- en leerwereld.
Terwijl ik sprak was het doodstil: 5-17 jarigen waren vol aandacht. Tot slot vroeg ik hun om hun wensen op een groot zeil te schrijven dat we aan de bouwhekken gaan ophangen. Een eerste stap naar het visualiseren van een nieuw gebouw, door Michaël ontworpen, met input van de kinderen.
Een paar dagen later scheurden we plaatjes uit tijdschriften van gebouwen die eenieder mooi vond: Veel natuur, hout, licht, een muur van vissen, een uitkijktoren, mooie kleuren en nog veel meer.
Volgens mij is het tijd om met de architect te gaan spreken…
Posted in: Algemeen, blog schoolleider.