Een school als Aventurijn trekt bijzondere mensen aan van de meest uiteenlopende pluimage. Mensen die vanuit principe voor dit onderwijs kiezen, maar ook mensen die aanlopen tegen de grenzen van het reguliere systeem en dan merken dat er bij Aventurijn een andere wind waait.
Dat betekent ook dat wij mensen aantrekken die om diverse redenen na langere of kortere tijd kiezen voor een andere route. Dat is voor de kinderen en volwassenen die blijven soms best lastig als er weer een vriendje of vriendinnetje vertrekt.
Wat zijn zo de redenen dat mensen Aventurijn verlaten? Natuurlijk is dat voor iedereen persoonlijk en net even anders dan bij anderen, maar er zijn toch globaal wel wat overeenkomsten te vinden.
Ten eerste zijn er de mensen die om principiële redenen kiezen voor een school als Aventurijn. Dat zijn mensen die ook vaak wat avontuurlijk zijn aangelegd en bijvoorbeeld vrijstelling van leerplicht hebben aangevraagd. Zij houden van reizen, stappen in nieuwe projecten, denken buiten de lijntjes. Het komt zomaar voor dat deze mensen een periode op Aventurijn zijn en dan besluiten de bakens te verzetten. Soms na een jaar, soms na vele jaren. Men gaat emigreren, reizen, verhuizen, toch maar geheel en al thuisonderwijs doen etc. En soms, komt men dan na een poosje ook weer terug.
Vervolgens zijn er de mensen die later instromen vanuit het reguliere systeem en zien dat hun kind hier opknapt. Na een paar jaar komen toch de kriebels en vragen over het leren. “Leert mijn kind genoeg?” “Mooi die ideeën van Aventurijn, maar geldt dat ook voor mijn kind?” “Komt het wel op een vervolgopleiding?” etc. Je ziet dat deze mensen soms na 1 of 2 jaar kiezen om weer binnen een meer reguliere of cognitieve setting verder te gaan. Zij hebben Aventurijn dan gezien als een plek waar hun kind een stevigere basis heeft gekregen om weer op verder te gaan. Soms echter zijn dit ook mensen die steeds de problematiek in de buitenwereld leggen, meerdere scholen hebben bezocht en als het waren een patroon hebben ontwikkeld dat je gewoon weer naar een andere school gaat als het niet 100% gaat zoals je denkt dat zou moeten.
Dan zijn er helaas ook de praktische en financiële redenen. De reistijd kan een eerste periode nog goed op te brengen
zijn, maar na een paar jaar reizen begint het tegen te staan. Soms is het financieel voor ouders niet meer op te brengen, of wil men er niet meer zoveel geld voor opzij leggen. De andere kant is dat ook Aventurijn weinig financiële middelen heeft waardoor het moeilijk is om bijvoorbeeld vakdocenten langere tijd aan te trekken en er veel medewerking van de ouders wordt verwacht.
Ach en natuurlijk zijn daar elk jaar in de tienergroep de mensen die vertrekken omdat het afgerond is hier; ze gaan verder leren met wat jaren Aventurijn in hun rugzak. ( soms ook bij de overgang naar VO rond 12 jaar) Voor de tieners die blijven is dat vaak lastig om mee om te gaan: “het kan nóóit meer zo leuk worden als het was”. Tot ze na een aantal jaren zelf meemaken dat er toch ieder jaar weer een nieuwe groep ontstaat waarmee een hechte band wordt opgebouwd. Met gezamenlijke herinneringen aan persoonlijkheden die een periode ons leven hebben verrijkt. Die vaak ook nog even weer langs komen om te vertellen hoe het gaat.
Wat betekent dit voor de mensen die blijven? Het is best lastig als je vriendje of vriendinnetje weggaat. Ik leg het aan jongere kinderen wel eens zo uit dat het is als een spoorbaan: je rijdt een tijdje op hetzelfde spoor, en dan splitst de spoorbaan zich. Soms kom je elkaar op een stationnetje weer tegen. Iedereen zal een keer weggaan van Aventurijn, anders zouden we hier allemaal nog zijn als we 80 zijn…
Soms is het ook lastig om dan zelf wel te blijven en door te gaan: zijn er nog wel genoeg speelkameraadjes voor mijn kind? Zij is nu het enige meisje in de groep, of de enige van haar/zijn leeftijd…Moeten wij dan ook maar wat anders zoeken?
Degene die weggaan kiezen voor nieuwe vriendschappen en ervaringen, degene die blijven ontmoeten ook nieuwe mensen en maken nieuwe vrienden. Weggaan of blijven…het is om het even, want alles om je heen verandert continue waar je ook bent. Ook afscheid nemen hoort bij het leven. Ik zie elke keer weer gebeuren dat als ouders en begeleiders rustig kunnen blijven focussen op hun keuze en visie in plaats van mee te stuiteren met wat er gebeurt, dat al die reuring ons ook veel kan brengen. Doorgaan geeft kinderen de gelegenheid te vertrouwen en te zakken in het zijn in het 
hier en nu. Te leren dat dingen niet altijd hetzelfde blijven, maar als de basis stabiel is, die veranderingen zeker wat te brengen hebben. Want gelukkig komen er ook steeds weer nieuwe mensen op Aventurijn.
Ja, er zijn periodes geweest dat er maar één meisje was. Zij heeft geleerd goede vrienden te worden met de jongens. Ja, er was ooit maar 1 tiener. Haar sociale leven met leeftijdsgenoten speelde zich af buiten school. Als enige tiener kon zij hier eindelijk rustig bij zichzelf komen. De periode dat er maar één kleuter was maakte dat de oudere kinderen hem opnamen, rekening leerde te houden met hem en hij kon groeien zoals de jongste in een gezin.
Ik ben ervan overtuigd dat iedere situatie je niet voor niets toe valt, de kunst is te ontdekken wat het je te bieden heeft.
meer weten over Aventurijn? Kom naar een van onze informatiemiddagen
Posted in: blog schoolleider.