In de 15 jaar dat ik nu bezig ben met Aventurijn merk ik dat conflicthantering voor onenigheid die tussen volwassenen rijst, bijna net zo belangrijk is, als alles wat er rondom de kinderen speelt. “Volwassenen zijn voorbeeld voor de kinderen” is één van onze motto’s . Dat geldt dus ook voor de conflicten tussen ouders, begeleiders en vrijwilligers. Hoe gaan wij met elkaar om en hoe lossen we dat op? Dat er conflicten ontstaan op plekken waar mensen elkaar tegenkomen is onvermijdelijk, zeker als het gaat om iets gaat dat zo dichtbij komt als de opvoeding van kinderen.
Op Aventurijn is dat uiteraard niet anders. Wat ik steeds probeer is om naast het concrete voorval ook met de betrokkenen naar een ander niveau van het conflict te gaan kijken. Want het gaat meestal niet werkelijk om dat waar het over lijkt te gaan.
Ik denk dat elke situatie die je meemaakt je iets te bieden heeft. Op het moment dat je in conflict komt met een ander zegt dat vaak iets over jezelf: De ander kan je spiegelen, iets zeggen dat je eigenlijk niet wilt horen, of bijvoorbeeld net zo reageren als je vader altijd deed.
Vaak zie je dat in een conflictsituatie gewezen wordt naar de ander. Een oude man zei mij eens terwijl hij zijn hand in een wijzende houding voor zich hield: “Als je naar een ander wijst, dan wijst er maar één vinger naar de ander, drie vingers wijzen naar jezelf en één naar boven.”
Je kunt de ander niet veranderen. Het enige dat je kunt doen is kijken naar je eigen gedrag. Waarom gebeurt mij dit, waarom reageer ik zo heftig, is de ander werkelijk zo irritant? Bewust worden van je eigen stukken is lastig, maar als het lukt zie je dat werkelijke groei mogelijk is.
Bij conflicten zie je ook veel emoties omhoog komen. Ik vraag mensen dan zich te realiseren dat elke gebeurtenis in principe neutraal is. De emoties die een gebeurtenis oproept horen bij de mens die de gebeurtenis meemaakt. Eenzelfde gebeurtenis roept bij de een verdriet op, bij de ander onzekerheid of woede, weer een ander haalt zijn schouders erover op. Je kunt dus nooit een ander de schuld geven van een emotie die je zelf ervaart. Je kunt uiteraard elkaar wel vertellen welke emotie bepaald gedrag in jezelf heeft opgeroepen.
Dit klinkt natuurlijk heel mooi. Soms lukt het om op dit niveau met een conflict om te gaan. Zeker als beide partijen samen dit proces aan willen gaan kan juist een verdiepend contact ontstaan en de relatie beter worden dan daarvoor. Soms is het helaas niet mogelijk en blijken de standpunten te ver uiteen te liggen; dan scheiden de wegen.
Wat mij elke keer werkelijk raakt is als ik zie dat als een ouder zijn eigen stukken gaat oppakken, er zomaar ineens veranderingen kunnen ontstaan bij het kind.
In feite gaat het opvoeden van kinderen over het opvoeden van onszelf. Daar begint wat mij betreft “vrede op aarde”.
Fijne kerst!
Hannah
Posted in: Algemeen, blog schoolleider.