Al drie dagen waren de beeldhouwers niet op het atelier. Ze waren naar kamp Amersfoort om het oorlogsmonument “De Stenen Man” in te pakken en te vervoeren naar Loenen. Woensdagavond laat kwam dan eindelijk de vrachtwagen het terrein van Aventurijn oprijden.
Nieuwsgierig renden de kinderen donderdagmorgen naar het atelier. Ze hadden in de krant gelezen dat er een bijzonder beeld naar het atelier zou komen. “Zijn ze er al?” Door het raam zagen we een enorme houten kist staan. Maar geen beeld, en geen beeldhouwers, die sliepen uit.
Om één uur konden we dan eindelijk gaan kijken. De deksel werd van de kist getild en drie nieuwsgierige koppies konden net over de rand kijken, voor de vierde werd een stoel gehaald.
Diepe stilte.
Indrukwekkend lag het immense, 4 meter hoge, beeld van een gevangene in zijn kist. Langzaam kwamen de vragen en opmerkingen:
- “Waarom heeft hij geen t-shirt aan?”
- “Je kan zijn ribben helemaal zien”
- “Zijn broek is veel te groot en zijn jasje te klein!”
Over de oorlog, maar ook over de restauratie:
- “Wat is het voor een steen?”
- “Hoe krijgen jullie hem rechtop?”
- “Hoe lang blijft hij hier?”
- “Waarvoor zijn die kussentjes?”
Vragen afgewisseld met momenten waarbij woorden overbodig waren. Zo ontstond een indrukwekkend gesprek over de oorlog vermengd met technische uitleg over de restauratie. Wat een betrokkenheid, wat een ervaring.
Posted in: Algemeen.Tagged: kunst.