Een paar maanden terug kwam ik een jeugdboek tegen over Jeanne d’Arc. Ik werd door het verhaal gegrepen, en besloot mij er verder in te verdiepen om erover aan de oudste kinderen op school te kunnen vertellen.
Het leek mij een passend verhaal: Een stuk geschiedenis over de late middeleeuwen en de honderdjarige oorlog, iets waar een paar jongens erg in geïnteresseerd zijn, en een vrouwelijke hoofdfiguur waardoor ook het oudste meisje wellicht gegrepen zou kunnen worden.
Ik begon te studeren, ook tijdens schooltijd als de kinderen andere dingen deden. Zo nu en dan kwam er een kind nieuwsgierig kijken: “wat lees je, wie is Jeanne d’Arc? ” Ik antwoordde dat als ik er genoeg over wist , ik ze het verhaal van Jeanne d ‘Arc zou vertellen. Eindelijk was het zover: met rode oortjes luisterden ze allemaal naar het eerste deel : “Is het echt gebeurd?”
Op het tweede deel moesten ze een weekje wachten; ik moest eerst nog studeren. Er werd mij regelmatig gevraagd of ik alweer meer wist…
Hoe verder het verhaal vorderde hoe meer ik besefte wat een enorme diepte erin schuil ging: Dat meisje dat ondanks alle tegenslagen bleef doorzetten en vertrouwen, bleef geloven en niet van haar standpunt week: zij ging er zelfs voor door het vuur. Wat een prachtig doorleefd voorbeeld waaraan de kinderen zich konden spiegelen.
De enorme indruk die dit verhaal maakte bleek wel uit het enthousiasme waarmee zij begonnen aan een toneelstuk over Jeanne d ‘Arc. Er werden decors gemaakt rollen ingestudeerd, mensen gebeld om toneelkleding te mogen lenen, een dans gemaakt, en uitnodigingen geschreven. Maar wat vooral zo bijzonder was, was de manier waarop ieder individueel kind zich aan dit stuk heeft kunnen ontwikkelen.
De 11 jarige jongen, die voorheen vooral techniek deed, maar nu zichzelf overwon en koos voor de rol van aartsengel Michael en meedanste met de ridders.
Of de “Jeanne d’Arc” die als onzekere leeftijdsgenoot van de echte Jeanne een ontroerende rol neerzette: spelen zoals je graag zou willen zijn. En de knul die nooit eerder toneelspeelde maar binnen een mum van tijd zijn rol en die van zijn medespelers uit zijn hoofd kende. En het kind dat meestal een hoofdrol speelde maar er nu voor koos op de achtergrond te blijven.
Daarnaast natuurlijk ook de samenwerking:
“Niemand helpt, ik moet alles alleen doen!”
“Vind je het leuk werk?”
“Ja, maar zij doen niks “
“Als wij nou gewoon genieten, dan maakt het niet uit wat zij doen…”
Zo gezegd zo gedaan, en plezier in je bezigheden werkt aanstekelijk. De anderen hielpen ook mee, ieder op zijn manier; kinderen van 3-14 jaar.
En dan eindelijk: de voorstelling…
Vriendjes, opa’s, oma’s , vaders , moeders, broertjes en zusjes; een heel zaaltje vol. Van te voren spraken we nog even de belangrijkste punten door en deden we, met wie dat wilde nog wat ontspannings- en losmakings- oefeningen. Kleine foutjes werden handig door, voor en met elkaar opgevangen; drie kwartier de aandacht van het publiek weten te houden; het leek een peulenschil voor de jonge acteurs.
Enthousiasme in het publiek, werd afgewisseld met ontroering. Vooral toen Jeanne geknield zat te treuren bij een gesneuvelde soldaat; spontaan kwamen drie kleuters, nog verkleed als prinsesjes en schaap, bij haar zitten; serieus en betrokken bij het verdriet van Jeanne. Jong en oud zette een indrukwekkend toneelstuk neer over een vrouw die haar volk weer hoop gaf en door haar geloof, vertrouwen en doorzettingsvermogen nog steeds een voorbeeld is voor velen. Zij leerde de kinderen op Aventurijn in ieder geval zichzelf te overwinnen, en hoe!
Met dank aan Jeanne d’Arc!
Posted in: Algemeen.Tagged: toneel.