Een paar weken geleden werd het aangekondigd: wie gaat er mee naar de Kinder Matteüs?
In de kring met 7-12 jarigen werd uitgebreid verteld wat dit zou zijn en aan ieder kind afzonderlijk werd gevraagd of hij/zij mee zou gaan. Op Aventurijn mag je immers zelf kiezen aan welke activiteit je meedoet… Bijna iedereen had zich aangemeld.
Vandaag was het zover. Daar hadden een heleboel kinderen eigenlijk helemaal niet meer zo’n zin in. Ze hadden voor vandaag andere plannen, kinderen van deze leeftijd leven immers vaak in het “nu”. Is de activiteit waar je nu mee bezig bent interessant, dan wint die het altijd van de activiteit die nog komen moet en waar je je geen voorstelling van kunt maken. Dit soort momenten op Aventurijn zijn heel confronterend voor kinderen en begeleiders, maar ook essentieel: het leren gevolgen dragen voor je eerdere beslissingen, je ergens toe zetten waar je eigenlijk niet zo’n zin meer in hebt, begrip krijgen voor wat jouw beslissing betekent voor de ander: Immers diverse mensen hebben allerlei moeite gedaan om een plekje te reserveren, auto’s te regelen etc.
Opvallend is dan ook dat kinderen het idee hebben dat alles leuk moet zijn, en bang zijn voor het onbekende dat misschien wel eens “niet leuk” zou kunnen zijn.
In de kring bespraken we al deze zaken. Ik zei hen dat ze vanmiddag in ieder geval met een bijzondere ervaring naar huis zouden gaan; misschien een mooie ervaring, een saaie, een gezellige of de ervaring dat ze nóóit meer mee zouden gaan. Daarbij noemde ik terloops even het feit dat dit slechts 45 minuten van hun leven zou kosten. Hierop werd door één van de kinderen direct uitgerekend hoeveel uur je in je leven gemiddeld hebt…..tja, en dan is 45 minuten wel te doen.
Aangezien ik een auto heb die alleen op liedjes rijdt, werd er reuze gezellig gezongen onderweg en had iedereen veel plezier.
In de grote kerk van Apeldoorn werden we opgewacht door onze speciale begeleider en mochten we zachtjes naar binnen. Daar speelde het orkest in een enorme indrukwekkende kerk. Op de eerste rij voor ons zat een andere school….tenminste dat dachten wij. Tot zij het kinderkoor bleken te zijn en zich omdraaiden, op de banken gingen staan en samen met het volwassen koor dat tussen de schoolkinderen zat, begonnen te zingen. Ik zag ogen gaan stralen; we zaten tussen het koor, overal was klank!
Voor sommige kinderen was het lang stilzitten, een ander vond het juist veel te snel afgelopen. Achteraf vroeg ik hen wat ze bijzonder hadden gevonden aan deze voorstelling: De reacties waren zeer divers:“de kleuren, het orkest, niks of juist alles.”
Toen er tijdens de voorstelling gevraagd werd wie er vrijgelaten zou worden: Barabas of Jezus ,werd er van de zaal verwacht dat iedereen “Barabas!”zou roepen zoals eerder op school uitgelegd was. Een klein meisje vertrouwde mij echter toe:“Ik heb niet meegeroepen hoor, maar in mijzelf “Jezus!” geroepen, want ik wilde dat ze die vrij zouden laten.”
Een bijzondere ervaring was het zeker!
Posted in: Algemeen.