“John stinkt,hij mag niet naast mij zitten” Gustaaf van 4, met thuis nog twee grote broers boven zich, vindt het de normaalste zaak van de wereld dit te melden: “John heeft nog een luier aan, hij is een baby” John is thuis de oudste, kijkt graag de kat uit de boom en vindt het reuze spannend op school. Zijn moeder en kleine zusje zijn ook aanwezig om hem zo de gelegenheid te geven rustig te wennen en moeder los te kunnen laten.
Na een paar opmerkingen van Guus kruipt John dan ook veilig in moeders armen. Guus heeft zijn zin maar…..met wie moet hij nou spelen? En ik? Ik probeer te luisteren naar Guus en hem uit te leggen waarom John nu zo verdrietig is. Je inleven in een ander is nog wel veel gevraagd voor een vierjarige. Als hij zijn poep keurig op de W.C. doet meld ik hem dat deze wel ernstig stinkt. Daar wordt hij even stil van: “ja…hu hu,.. alle poep stinkt!”
Ondanks al onze inspanningen blijft het gedrag van Guus naar John onveranderd. De moeder van John vertelt mij dat John niet meer naar school wil vanwege Guus. Ze overweegt serieus hem naar een andere school te brengen.
Wij bespreken wat daarvan de achterliggende boodschap is naar John en Guus: als je iemand niet aardig vindt ga je weg, of: als je iemand maar genoeg overheerst dan verdwijnt hij wel. Wij bespreken haar pijn ; het feit dat je kind het zwarte schaap is.
Ook bespreken wij de pijn van Guus’ moeder, de pijn van een overheersend kind te hebben. We willen immers allemaal een perfect lief kindje!
Zijn wij als volwassenen in staat het gedrag van beide kinderen als een noodzakelijke stap en ervaring in hun ontwikkeling te zien? Of slechts als een onhandig, onacceptabel gedrag van Guus naar die arme kleine John? Waarom gedraagt Guus zich zo, wordt hij niet genoeg gehoord? Waarom is John degene die de slachtofferrol kiest? Tijdens het gesprek komen we niet echt tot veel concrete oplossingen. Wel besluit ik mij nog eens extra bewust te zijn van John’s aanwezigheid, en Guus veel positieve aandacht te geven.
Tot onze grote verbazing lijkt er de dag na ons gesprek al een verandering op gang gekomen te zijn. Guus en John spelen samen! Guus neemt de leiding en John volgt, maar toch. In de weken daarna zet deze ontwikkeling zich voort, met ups en downs, natuurlijk. Het blijven twee kinderen met totaal verschillende temperamenten, maar nu,een paar maanden verder wordt hun spel steeds gelijkwaardiger en heeft ieder zo zijn inbreng.
Wat alleen al een gesprek tussen de opvoeders onderling, te weeg kan brengen bij de kinderen! Steeds weer een wonderbaarlijke ervaring. En wat betreft Guus’ opvatting over de geurtjes: “John, ga je effe een schone luier aan doen?”
Posted in: Publiciteit.Tagged: Educare.